¨Bah, ik word gek van mijn opspelende ponskaarten!¨, riep ik uit.
¨Heb jij het ook? Bij mij is het nog erger!¨, lachte Karin.
Dit was de korte dialoog toen ik de voordeur achter ons sloot om naar zee te gaan. De term ´ponskaart´ is in ons gesprek gangbaar geworden voor automatismen, geconditioneerde responsies in meeste verschillende gedaanten, ook wel bekend staand als cliché´s. Vooral als we in dwaze buien verkeren vliegen de platitudes in de rondte, is er niets in ons dat dit wil voorkomen, totdat we geheel blasé van de overdaad zijn, de meligheid bijkans onverdraaglijk is geworden, en we weer rijp zijn voor langere stilten en oorspronkelijke en doorvoelde opmerkingen.
´Gecontroleerde dwaasheid´, dat is de term die Karin in het werk van Carlos Castaneda was tegengekomen en welke haar had aangesproken. Is dit wat wij bezigen, vraag ik me nu af: dwaasheid toestaan om vastgeroeste psychosomatische onderdelen los te krijgen, waarna een evaluatie volgt die de waanzin weer onder controle krijgt? Zou zomaar kunnen. In feite controleren we de boel echter juist niet, we geven de waanzin vrij spel totdat we er moe van zijn. Toen ik, ruim zeven jaar terug alweer, naar Ierland was gekomen en Karin met mijn gekte in deze veelvuldig te maken kreeg, zei ik dat mijn attitude een prima antidotum was tegen de kwaadaardige ´vrije radicalen´, zoals ontspoorde kankercellen ook wel worden genoemd. Geef de shit in je ziel de lucht van vrije expressie, dan zet het zich niet vast in het lijf. Me dunkt: een primitieve en zeer genadige visie, met een ingebouwd correctiemechanisme.
Ik heb altijd afkeer van ´ziekteleer´ gehad. You become what you meditate on. Doe mij liever gezondheidskunde. Artsen in het Westen krijgen geld voor ziektegevallen; wat een ziek principe in zichzelf is. Er bestaan culturen waarin een arts geld krijgt zolang de klant gezond is, wordt ie ziek dan stopt de betaling. Dit is wijs.
In feite bestaan er geen ziekten. Ieder ziekte-etiket is een vorm van uitstoting. Ik leg dit niet uit, overweeg het maar eens langer dan de tijd die een diagnose vraagt. Diagnose is desinformatie en oplichting. Ieder mens is gezond zoals ie is. Die hele label- en verdeelindustrie van aandoeningen is een farmaceutische farce.
Pijn bestaat, en vraagt om Liefde. Lijden is een verzinsel, een oplichting, waar ongeveer iedereen voor gevallen is. En zodra je het lijden wilt oplossen doe je net alsof het echt is. Het is in werkelijkheid een gedachte constructie. Zonder die constructie wordt lijden in geen enkel label vastgezet, en is er louter sprake van pijn in een stroom, pijn die niet gefixeerd wordt en niet blijven kan. Farmaceutische medicijnen fixeren ellende terwijl ze doen alsof deze helpen. Je hebt er steeds meer van nodig, is dat niet opmerkelijk?
Het is al hetzelfde als met zelfhulpboeken: omdat ze niet werken zijn er zo ontzettend veel van. Terwijl er geen zelf is om te geholpen te worden. Het is pure oplichting. Er is louter waarnemendheid, deze behoort niemand toe.
Ik wilde altijd verlicht worden. En als het even kon een beroemd leermeester worden die alle andere leermeesters achter zich zou laten, omdat ik hun schaduwzijden doorzien zou, helder zou kunnen bespiegelen voor iedereen om te zien, en dan was ik de beste. Ook religie is in die zin een labelindustrie die van Stilte een handeltje weet te maken. Waarheid laat zich echter niet organiseren. De duivel kreeg op een dag van een persoon te horen dat heel veel mensen God hadden ontdekt, waarop die persoon de duivel vroeg of ie hier niet bezorgd om was. De duivel antwoordde: nee hoor, ik heb er wat op gevonden en dat zal afdoende zijn: ik heb die mensen ingefluisterd zich te organiseren.
God is niet weer een fetish van het ego die door een groep bekrachtigd moet worden. Spiritualiteit is God en ik, verder niks. Als ik er met God niet uit kom gaat geen wereld mij helpen. Wat is zelfvertrouwen anders dan integriteit? Wat is integriteit anders dan het vermogen te integreren? Niets ontwijken is wat God mij vraagt. Als ik niets ontwijk verdwijnen zowel God als ik.
Er is geen zuivere toestand die gehandhaafd dient te worden. Het idee van zonde en schuld dient geen enkel belang, behalve die van demonische krachten die van verdelen houden. Alles is al heel voordat welke verdeling ook begint. En dit ieder moment opnieuw. Er is geen progressie naar originele perfectie, iedere weg gaat van originele perfectie weg. Labelwaanzin, steeds weer.
Eerst was het woord? Dacht het niet!
Eerst was het woord om tot schepping te komen. Scheppen betekent: een schep nemen uit. Verdelen wat heel is. Woorden verdelen. Woorden kunnen, in reeds bestaande verdeeldheid, helend zijn. Dan gebruik je het woord, zoals Ramana Maharshi zei, als een doorn waarmee je een tweede doorn uit iemands huid verwijdert, en dan gooi je beide doornen weg.
Het bestaan blijft, ieder moment dat ik het be-grijpen of be-vatten wil, mij ontglippen, en zo leef ik mijn leven niet. In de wens te begrijpen zit reeds de afsplitsing van het bestaan verborgen. Diegene die ik wil redden bestond al niet in de eerste plaats. Het leven is geen probleem om op te lossen, tis Mysterie om in op te gaan.
https://efemerefenomenen.wordpress.com/
.