Toxicologie versus Virologie: Rockefeller Instituut en de criminele polio fraude
Een van de uitkomsten van het vermeende nieuwe SARS Covid-virus dat in 2019 publiekelijk de kop opstak, is dat de medische specialisatie virologie in de media tot een bijna goddelijke statuur is verheven. Slechts weinigen begrijpen de oorsprong van de virologie en de verheffing ervan tot een leidende rol in de huidige medische praktijk. Daarvoor moeten we kijken naar de oorsprong en de politiek van Amerika’s eerste medische onderzoeksinstituut, het Rockefeller Instituut voor Medisch Onderzoek, de huidige Rockefeller Universiteit, en hun werk aan wat zij beweerden dat een poliovirus was.
door F. William Engdahl – 12 juli 2022
In 1907 gaf een uitbraak van een ziekte in New York City de directeur van het Rockefeller Instituut, Simon Flexner, MD, een gouden kans om aanspraak te maken op de ontdekking van een onzichtbaar “virus” dat werd veroorzaakt door wat willekeurig poliomyelitis werd genoemd. Het woord poliomyelitis betekent eenvoudigweg ontsteking van de grijze massa van het ruggenmerg. In dat jaar werden ongeveer 2.500 New Yorkers, vooral kinderen, aangewezen met een vorm van poliomyelitis, waaronder verlammingen en zelfs de dood.
Flexner’s fraude
Het meest opvallende aspect van de hele polio saga in de VS gedurende de eerste helft van de 20e eeuw was het feit dat elke belangrijke fase van de zaak werd beheerst door mensen die banden hadden met wat de medische kliek van Rockefeller werd. Deze fraude begon met beweringen van de directeur van het Rockefeller Instituut, Simon Flexner, dat hij en zijn collega, Paul A. Lewis, een ziekteverwekker hadden “geïsoleerd”, onzichtbaar voor het oog, kleiner zelfs dan bacteriën, waarvan zij beweerden dat deze de verlammende ziekte veroorzaakte in een reeks uitbraken in de VS. Hoe kwamen zij op dit idee?
In een artikel dat in 1909 in het Journal of the American Medical Association werd gepubliceerd, beweerde Flexner dat hij en Lewis het verantwoordelijke poliomyelitisvirus hadden geïsoleerd. Hij meldde dat zij met succes poliomyelitis hadden “doorgegeven” aan verschillende apen, van aap tot aap. Zij begonnen met het injecteren van ziek menselijk ruggenmergweefsel van een jongetje dat gestorven was, vermoedelijk aan het virus, in de hersenen van apen. Nadat een aap ziek was geworden, werd een suspensie van zijn zieke ruggenmergweefsel ingespoten in de hersenen van andere apen die ook ziek waren geworden.
Zij verklaarden dat de artsen van het Rockefeller Instituut op deze wijze hadden bewezen dat het poliomyelitisvirus de oorzaak was van de mysterieuze ziekte. Zij hadden niets van dien aard gedaan. Flexner en Lewis gaven dat zelfs toe: “Wij zijn er volstrekt niet in geslaagd bacteriën te ontdekken, noch in filmpreparaten, noch in culturen, die de ziekte zouden kunnen verklaren; en aangezien in onze lange reeks van vermeerderingen van het virus in apen geen enkel dier in de laesies de cocci vertoonde die door sommige eerdere onderzoekers werden beschreven, en wij er niet in waren geslaagd dergelijke bacteriën te verkrijgen uit het door ons bestudeerde menselijke materiaal, meenden wij dat zij van overweging konden worden uitgesloten.” Wat zij vervolgens deden was een bizarre veronderstelling, een sprong in het duister, geen wetenschappelijke bewering. Zij namen hun hypothese van virale exogene agentia en maakten er een feit van, zonder enig bewijs. Zij beweerden: “Daarom, …behoort het besmettelijke agens van epidemische poliomyelitis tot de klasse van de minuscule en filterbare virussen die tot nu toe niet met zekerheid onder de microscoop zijn aangetoond.” Daarom?
Simon Flexner beweerde eenvoudigweg dat het een poliovirus “moest” zijn dat de apen doodde, omdat zij geen andere verklaring konden vinden. In feite zocht hij niet naar een andere bron van de ziektes. Dit was geen wetenschappelijke isolatie. Het was wilde speculatie: “…tot nu toe niet met zekerheid onder de microscoop aangetoond.” Zij gaven dit toe in een vervolg van 18 december 1909 in JAMA, getiteld, THE NATURE OF THE VIRUS OF EPIDEMIC POLIOMYELITIS.
Het zogenaamde “virus” dat zij bij apen inspoten was niet zuiver. Het bevatte ook een onbepaalde hoeveelheid verontreinigende stoffen. Het bevatte “gezuiverd ruggenmerg, hersenen, uitwerpselen, zelfs vliegen werden vermalen en geïnjecteerd in apen om verlamming op te wekken.” Totdat Jonas Salk in april 1955 van de Amerikaanse regering goedkeuring kreeg voor een poliovaccin, was er geen wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van een virus dat poliomyelitis, of kinderverlamming zoals het algemeen bekend stond, veroorzaakte. Dat is tot op de dag van vandaag het geval. De medische wereld geloofde allen Flexner’s woord dat het een virus “moest” zijn.
Rockefeller Instituut, Flexner en de Amerikaanse Medische Associatie
Het Rockefeller Instituut werd opgericht uit het Standard Oil fortuin van John D. Rockefeller in 1901, om Amerika’s eerste biomedisch instituut te worden. Het was gemodelleerd naar het Franse Pasteur Instituut (1888) en het Duitse Robert Koch Instituut (1891). De eerste directeur, Simon Flexner, speelde een cruciale en zeer misdadige rol in de evolutie van wat de erkende Amerikaanse medische praktijk werd. Het doel van Rockefeller was de Amerikaanse medische praktijk volledig te beheersen en deze om te vormen tot een instrument, althans in het begin, voor de promotie van door de belangen van Rockefeller goedgekeurde medische geneesmiddelen. Tegen die tijd wilden zij de medische medicijnen monopoliseren die geproduceerd werden uit hun aardolieraffinage, zoals zij hadden gedaan met olie.
Toen Simon Flexner, hoofd van het Rockefeller Instituut, zijn onovertuigende maar veelgeprezen studies over polio publiceerde, regelde hij dat zijn broer, Abraham Flexner, een schoolmeester zonder medische achtergrond, een gezamenlijke studie zou leiden van de American Medical Association (AMA), de Rockefeller General Education Board en de Carnegie Foundation, opgericht door Rockefeller’s goede vriend Andrew Carnegie.
De studie uit 1910 kreeg de naam “The Flexner Report” en had als ogenschijnlijk doel de kwaliteit van alle Amerikaanse medische scholen te onderzoeken. De uitkomst van het rapport stond echter al vast. De banden tussen het vermogende Rockefeller Instituut en de AMA liepen via het corrupte hoofd van de AMA, George H. Simmons.
Simmons was ook de redacteur van het invloedrijke Journal of the American Medical Association, een publicatie die aan zo’n 80.000 artsen in heel Amerika werd bezorgd. Naar verluidt had hij de absolute macht over de artsenvereniging. Hij controleerde de stijgende advertentie-inkomsten voor farmaceutische bedrijven om hun medicijnen te promoten bij AMA-artsen in zijn tijdschrift, een zeer lucratieve business. Hij was een sleutelfiguur in de medische coup van Rockefeller die de aanvaardbare medische praktijk volledig zou herdefiniëren van remediërende of preventieve behandeling tot het gebruik van vaak dodelijke geneesmiddelen en dure operaties. Als hoofd van de AMA realiseerde Simmons zich dat de concurrentie van een wildgroei aan medische scholen, waaronder de toen erkende chiropraxie, osteopathie, homeopathie en natuurgeneeskunde, het inkomen van zijn AMA-artsen deed dalen, aangezien het aantal medische scholen was gestegen van ongeveer 90 in 1880 tot meer dan 150 in 1903.
Abraham Flexner, voormalig directeur van een particuliere school, maakte in 1909 een rondreis langs verschillende medische scholen in de VS en beval aan om de helft van de 165 medische scholen te sluiten, omdat ze volgens hem “onder de maat” waren. Dit verminderde de concurrentie van andere benaderingen om ziekten te genezen. Zij richtten zich meedogenloos op de toen wijdverbreide natuurgeneeskundige scholen, chiropractische scholen, osteopaten en onafhankelijke allopathische scholen die zich niet wilden aansluiten bij het AMA-regime. Rockefeller geld ging naar de geselecteerde scholen met de voorwaarde dat de professoren doorgelicht werden door het Rockefeller Instituut en dat het curriculum zich richtte op medicijnen en chirurgie als behandeling, niet op preventie, noch op voeding, noch op toxicologie als mogelijke oorzaken en oplossingen. Zij moesten de ziektekiemtheorie van Pasteur aanvaarden, die één kiem tot één ziekte reductionisme claimt. De door Rockefeller gecontroleerde media lanceerden een gecoördineerde heksenjacht tegen alle vormen van alternatieve geneeskunde, kruidenremedies, natuurlijke vitaminen en chiropraxie – alles wat niet onder controle stond van de door Rockefeller gepatenteerde medicijnen.
Tegen 1919 hadden de Rockefeller General Education Board en de Rockefeller Foundation meer dan 5.000.000 dollar betaald aan de medische scholen van Johns Hopkins, Yale en Washington University in St. Louis. In 1919 schonk John D. Rockefeller nog eens $20.000.000 in effecten, “ter bevordering van het medisch onderwijs in de Verenigde Staten”. Dat zou vergelijkbaar zijn met ongeveer 340 miljoen dollar vandaag, een enorm bedrag. Kortom, de geldbelangen van Rockefeller hadden tegen de jaren 1920 het Amerikaanse medische onderwijs en onderzoek gekaapt.
Het creëren van virologie
Deze medische overname, gesteund door de meest invloedrijke artsenorganisatie, de AMA, en haar corrupte hoofd, Simmons, stelde Simon Flexner in staat om letterlijk de moderne virologie te creëren onder Rockefeller regels. De zeer controversiële Thomas Milton Rivers, als directeur van het virologielaboratorium van het Rockefeller Instituut, vestigde de virologie als een onafhankelijk vakgebied, los van de bacteriologie, in de jaren 1920. Zij realiseerden zich dat zij veel gemakkelijker konden manipuleren wanneer zij dodelijke ziekteverwekkers konden claimen die onzichtbare kiemen of “virussen” waren. Ironisch genoeg komt virus van het Latijn voor vergif.
Virologie, een reductionistische medische fraude, was een creatie van de Rockefeller medische kliek. Dat zeer belangrijke feit is vandaag de dag begraven in de annalen van de geneeskunde. Ziekten zoals pokken, mazelen of poliomyelitis werden veroorzaakt door onzichtbare ziekteverwekkers die specifieke virussen werden genoemd. Als wetenschappers het onzichtbare virus konden “isoleren”, konden zij in theorie vaccins vinden om mensen tegen schade te beschermen. Zo ging hun theorie. Het was een enorme zegen voor het Rockefeller-kartel van farmaceutische bedrijven, waartoe in die tijd ook American Home Products behoorde, dat ten onrechte medicijnen promootte zonder bewijs van werking, zoals Preparation H voor aambeien, of Advil voor pijnbestrijding; Sterling Drug, dat na de Eerste Wereldoorlog de activa in de VS overnam, waaronder Aspirine van het Duitse Bayer AG; Winthrop Chemical; American Cyanamid en haar dochteronderneming Lederle Laboratories; Squibb en Monsanto.
Al spoedig beweerden virusonderzoekers van het Rockefeller Instituut niet alleen het poliomyelitisvirus te hebben ontdekt, maar ook de virussen die pokken, bof, mazelen en gele koorts veroorzaakten. Vervolgens kondigden zij de “ontdekking” aan van preventieve vaccins tegen longontsteking en gele koorts. Al deze door het Instituut aangekondigde “ontdekkingen” bleken vals te zijn. Met de controle over het onderzoek op het nieuwe gebied van de virologie kon het Rockefeller Instituut, in samenspraak met Simmons van de AMA en zijn even corrupte opvolger, Morris Fishbein, nieuwe gepatenteerde vaccins of geneesmiddelen “remedies” promoten in het invloedrijke AMA tijdschrift dat naar elke aangesloten arts in Amerika ging. Geneesmiddelenbedrijven die weigerden te betalen voor advertenties in het AMA tijdschrift werden door de AMA buiten spel gezet.
Beheersing van polio onderzoek
Simon Flexner en het zeer invloedrijke Rockefeller Instituut slaagden er in 1911 in om de symptomen die men poliomyelitis noemde in de Amerikaanse wet op de volksgezondheid te laten opnemen als een “besmettelijke, infectieziekte, veroorzaakt door een virus dat door de lucht wordt overgebracht”. Maar zelfs zij gaven toe dat zij niet hadden bewezen hoe de ziekte het lichaam van de mens binnendringt. Zoals een ervaren arts in 1911 in een medisch tijdschrift opmerkte: “Onze huidige kennis van de mogelijke besmettingswijzen is bijna geheel gebaseerd op het werk dat in deze stad aan het Rockefeller Instituut is verricht.” In 1951 merkte Dr. Ralph Scobey, een criticus van de overhaaste beslissing van het Rockefeller Instituut over de besmetting van polio, op: “Hierbij werd natuurlijk meer vertrouwd op dierproeven dan op klinisch onderzoek…” Scobey wees ook op het gebrek aan bewijs dat poliomyelitis besmettelijk was: “…kinderen die met de ziekte besmet waren, werden in algemene ziekenzalen gehouden en geen van de andere bewoners van de ziekenzalen werd door de ziekte getroffen.” De algemene houding in die tijd werd samengevat in 1911: “Het lijkt ons, ondanks het gebrek aan absoluut bewijs, dat de belangen van de gemeenschap het best worden behartigd door de ziekte vanuit een besmettelijk standpunt te beschouwen.” (sic).
Door de symptomen van poliomyelitis te classificeren als een zeer besmettelijke ziekte veroorzaakt door een onzichtbaar, vermeend exogeen of extern virus, konden het Rockefeller Instituut en de AMA elk serieus onderzoek naar alternatieve verklaringen, zoals blootstelling aan chemische bestrijdingsmiddelen of andere giftige stoffen, de pas afsnijden om de seizoensgebonden uitbraken van ziekte en verlamming, zelfs de dood, meestal bij zeer jonge kinderen, te verklaren. Dat zou fatale gevolgen hebben die tot op de dag van vandaag voortduren.
Voer DDT in
In zijn verklaring van 1952 voor het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten, waarin hij onderzoek deed naar de mogelijke gevaren van chemicaliën in voedingsmiddelen, merkte Ralph R. Scobey, M.D. op: “Bijna een halve eeuw lang is het onderzoek naar poliomyelitis gericht geweest op een verondersteld exogeen virus dat het menselijk lichaam binnendringt om de ziekte te veroorzaken. De wijze waarop de wet op de volksgezondheid nu is geformuleerd, dwingt alleen dit soort onderzoek af. Er is daarentegen geen intensief onderzoek gedaan naar de vraag of het zogenaamde virus van poliomyelitis al dan niet een autochtone chemische stof is die helemaal niet het menselijk lichaam binnendringt, maar gewoon het gevolg is van een exogene factor of factoren, bijvoorbeeld een voedselvergiftiging.” Gifstoffen als oorzaak werden niet onderzocht, ondanks enorme bewijzen.
Tijdens de jaren 1930 met economische depressie en daarna oorlog, werden weinig nieuwe grote uitbraken van poliomyelitis vastgesteld. Echter, onmiddellijk na het einde van de Tweede Wereldoorlog explodeerde het polio-drama in dimensie. Vanaf 1945 werden elke zomer meer en meer kinderen in heel Amerika gediagnosticeerd met poliomyelitis en opgenomen in het ziekenhuis. Minder dan 1% van de gevallen werd daadwerkelijk getest via bloed- of urinetesten. Ongeveer 99% werd gediagnosticeerd door louter de aanwezigheid van symptomen zoals acute pijn in de ledematen, koorts, maagklachten, diarree.
In 1938 werd, met steun van het vermoedelijke polio slachtoffer Franklin D. Roosevelt, de National Foundation for Infantile Paralysis (March of Dimes) opgericht om belastingvrije donaties te werven voor de financiering van polio onderzoek. Een Duitse arts en onderzoeker, Dr Henry Kumm, kwam naar de VS en trad in 1928 in dienst bij het Rockefeller Instituut waar hij bleef tot hij in 1951 bij de National Foundation in dienst trad als directeur van polio onderzoek. Kumm kreeg bij de National Foundation gezelschap van een andere belangrijke veteraan van het Rockefeller Instituut, de zogenaamde “vader van de virologie”, Thomas M. Rivers, die voorzitter was van het adviescomité van de Foundation voor vaccins en toezicht hield op het onderzoek van Jonas Salk. Deze twee sleutelfiguren van het Rockefeller Instituut controleerden dus de fondsen voor polio onderzoek, waaronder de ontwikkeling van een vaccin.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen hij nog aan het Rockefeller Instituut werkte, was Henry Kumm adviseur voor het Amerikaanse leger, waar hij toezicht hield op veldstudies in Italië. Daar leidde Kumm veldstudies voor het gebruik van DDT tegen tyfus en malariamuggen in de moerassen bij Rome en Napels. DDT was als insecticide gepatenteerd door de Zwitserse geneesmiddelenfirma Geigy en hun Amerikaanse tak in 1940, en werd voor het eerst toegelaten voor gebruik op soldaten van het Amerikaanse leger in 1943 als een algemeen ontsmettingsmiddel tegen hoofdluizen, muggen en vele andere insecten. Tot het einde van de oorlog ging bijna de gehele DDT-productie in de VS naar het leger. In 1945 zochten de chemische bedrijven gretig naar nieuwe markten. Zij vonden ze.
Begin 1944 meldden Amerikaanse kranten triomfantelijk dat typhus, “de gevreesde plaag die in het kielzog van elke grote oorlog in de geschiedenis is gevolgd”, niet langer een bedreiging vormde voor de Amerikaanse troepen en hun bondgenoten, dankzij het nieuwe “luisdodende” poeder van het leger, DDT. Bij een experiment in Napels bestrooiden Amerikaanse soldaten meer dan een miljoen Italianen met DDT, opgelost in kerosine (!), waardoor de luizen werden gedood die tyfus verspreidden. Henry Kumm van het Rockefeller Instituut en het Amerikaanse leger wisten dat, zoals een onderzoeker het uitdrukte, “DDT een vergif was, maar veilig genoeg voor de oorlog. Iedereen die gewond raakte door DDT zou een geaccepteerd slachtoffer van de strijd zijn.” De Amerikaanse regering “beperkte” een rapport over insecticiden dat in 1944 was uitgebracht door het Bureau voor Wetenschappelijk Onderzoek en Ontwikkeling en waarin werd gewaarschuwd voor de cumulatieve toxische effecten van DDT bij mens en dier. Dr. Morris Biskind merkte in een artikel uit 1949 op: “Aangezien DDT een cumulatief gif is, is het onvermijdelijk dat de Amerikaanse bevolking op grote schaal vergiftigd zou raken. In 1944 wezen Smith en Stohlman van het National Institutes of Health, na een uitgebreid onderzoek naar de cumulatieve toxiciteit van DDT, erop dat “de toxiciteit van DDT in combinatie met de cumulatieve werking en de absorbeerbaarheid door de huid een duidelijk gevaar voor de gezondheid oplevert bij het gebruik ervan”. Hun waarschuwingen werden door hogere ambtenaren in de wind geslagen.
In plaats daarvan werd DDT na 1945 in heel Amerika gepromoot als het wonderbaarlijke nieuwe, “veilige” bestrijdingsmiddel, ongeveer zoals Monsanto’s Roundup met glyfosaat drie decennia later. Men zei dat DDT onschadelijk was voor de mens. Maar niemand in de regering was serieus bezig die bewering wetenschappelijk te testen. Een jaar later in 1945, toen de oorlog ten einde liep, prezen Amerikaanse kranten de nieuwe DDT als een “magische” stof, een “wonder”. Time noemde DDT “een van de grootste wetenschappelijke ontdekkingen van de Tweede Wereldoorlog”.
Ondanks geïsoleerde waarschuwingen over niet geteste neveneffecten, dat het een hardnekkige, giftige chemische stof is die zich gemakkelijk ophoopt in de voedselketen, keurde de Amerikaanse regering DDT in 1945 goed voor algemeen gebruik. De Food and Drug Administration (FDA), die onder controle stond van de Rockefeller-AMA-drugsbelangen, stelde een DDT-gehalte van maximaal 7 delen per miljoen in voedingsmiddelen als “veilig” vast, hoewel niemand dat had bewezen. De chemische DDT-bedrijven voedden de pers met foto’s en anekdotes. Kranten berichtten enthousiast hoe het nieuwe wondermiddel DDT in de VS werd getest tegen muggen in het Zuiden waarvan men dacht dat ze malaria droegen, en ook “voor het behoud van de wijngaarden in Arizona, de boomgaarden in West Virginia, de aardappelvelden in Oregon, de korenvelden in Illinois en de zuivelbedrijven in Iowa”. Aan het eind van de jaren ’40 was DDT overal in de VS te vinden.
De Amerikaanse regering beweerde dat DDT, in tegenstelling tot arsenicum en andere insecticiden die voor de oorlog werden gebruikt, onschadelijk was voor mensen, zelfs voor zuigelingen, en dat het op grote schaal kon worden gebruikt. Vanaf 1945 spoten steden als Chicago op openbare stranden, parken en zwembaden. Huisvrouwen kochten thuis spuitbussen met DDT om de keuken en vooral de kinderkamers en zelfs hun matrassen te besproeien. Boeren werd verteld hun gewassen en hun dieren, vooral melkkoeien, met DDT te besproeien. In het naoorlogse Amerika werd DDT gepromoot, vooral door Rockefeller-medicijnfabrikanten als American Home Products met zijn Black Flag spuitbus met DDT-spray, en Monsanto. Van 1945 tot 1952 vertienvoudigde de productie van DDT in de VS.
Toen veronderstelde gevallen van polio na 1945 letterlijk explodeerden in de VS, werd de theorie naar voren gebracht, zonder enig bewijs, dat de verlammende ziekte polio niet werd overgebracht door giftige pesticide chemicaliën zoals DDT, maar door muggen of vliegen op mensen, vooral op jonge kinderen of zuigelingen. De boodschap was dat DDT uw gezin veilig kan beschermen tegen de verlammende ziekte polio. Officieel geregistreerde poliogevallen stegen van zo’n 25.000 in 1943, vóór het civiele gebruik van DDT in de VS, tot meer dan 280.000 gevallen in 1952 op het hoogtepunt, meer dan een vertienvoudiging.
In oktober 1945 kreeg DDT, dat zoals gezegd door het Amerikaanse leger onder toezicht van Henry Kumm van het Rockefeller Instituut was gebruikt, van de Amerikaanse regering toestemming voor algemeen gebruik als insecticide tegen muggen en vliegen. Wetenschappers die waarschuwden voor de giftige effecten van DDT op mensen en dieren werd het zwijgen opgelegd. Gezinnen kregen te horen dat DDT hun kinderen kon redden van de gevreesde polio door de gevreesde insecten te doden.
Het Amerikaanse ministerie van Landbouw adviseerde boeren hun melkkoeien te wassen met een oplossing van DDT om muggen en vliegen te bestrijden. Maïsvelden werden vanuit de lucht met DDT besproeid, evenals fruitboomgaarden. Het middel was echter ongelooflijk hardnekkig en de giftige werking op planten en groenten was van dien aard dat het niet kon worden afgewassen. Van 1945 tot 1952 nam de hoeveelheid DDT die in de VS werd gesproeid van jaar tot jaar toe. Met name het aantal gevallen van poliomyelitis bij de mens nam ook toe.
Ergste polio epidemie
Tegen het begin van de jaren 1950 werd in het Amerikaanse Congres en onder boeren steeds meer aandacht besteed aan de mogelijke gevaren van een dergelijk intensief gebruik van pesticiden – niet alleen DDT, maar ook het nog giftiger BHC (benzeenhexachloride). In 1951 getuigde Morton Biskind, een arts die met succes honderden patiënten met DDT-vergiftiging had behandeld, voor het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden over het mogelijke verband tussen paralytische polio en toxines, met name DDT en BHC. Hij merkte op,
"De introductie voor ongecontroleerd algemeen gebruik door het publiek van het insecticide "DDT" (chloorfenothaan) en de reeks van nog dodelijker stoffen die daarop volgden, kent geen eerdere tegenhanger in de geschiedenis. Het lijdt geen twijfel dat geen enkele andere stof die de mensheid kent ooit zo snel is ontwikkeld en in zo korte tijd zonder onderscheid over zo'n groot deel van de aarde is verspreid. Dit is des te verbazingwekkender omdat er op het moment dat DDT voor algemeen gebruik werd vrijgegeven, reeds een grote hoeveelheid gegevens in de medische literatuur beschikbaar was waaruit bleek dat dit middel uiterst giftig was voor veel verschillende diersoorten, dat het cumulatief werd opgeslagen in het lichaamsvet en dat het in de melk voorkwam. In die tijd waren er ook enkele gevallen van DDT-vergiftiging bij de mens gemeld. Deze waarnemingen werden bijna volledig genegeerd of verkeerd geïnterpreteerd".Biskind getuigde verder voor het Congres eind 1950: “Begin vorig jaar publiceerde ik een reeks waarnemingen over DDT-vergiftiging bij de mens. Sinds kort na de laatste oorlog was door artsen in het hele land een groot aantal gevallen waargenomen waarbij zich een groep symptomen voordeed met als meest opvallende kenmerken gastro-enteritis, aanhoudend terugkerende zenuwverschijnselen en extreme spierzwakte…” Hij beschreef verschillende voorbeelden van patiënten bij wie de ernstige symptomen, waaronder verlamming, verdwenen toen de blootstelling aan DDT en aanverwante toxinen werd gestaakt: “Mijn oorspronkelijke ervaring met meer dan 200 gevallen die ik begin vorig jaar rapporteerde, is sindsdien aanzienlijk uitgebreid. Mijn latere waarnemingen hebben niet alleen het standpunt bevestigd dat DDT verantwoordelijk is voor een groot deel van de anders onverklaarbare invaliditeit bij de mens…” Ook werd opgemerkt dat het aantal poliogevallen altijd het hoogst was in de zomermaanden, wanneer de DDT-bespuiting tegen insecten maximaal was.
De agenten van het Rockefeller Instituut en de AMA, via hun agenten in de regering van de VS, creëerden de noodgezondheidssituatie in de VS van 1946-1952 die polio werd genoemd. Zij deden dit door willens en wetens het uiterst giftige DDT te promoten als een veilige manier om de mythische insectenverspreiders van de gevreesde ziekte te bestrijden. Hun propagandacampagne overtuigde de Amerikaanse bevolking ervan dat DDT de sleutel was om de verspreiding van poliomyelitis een halt toe te roepen.
Polio neemt plotseling af
Onder leiding van de twee artsen van het Rockefeller Instituut, Henry Kumm en Thomas Rivers, verwierp de National Foundation for Infantile Paralysis (NFIP) critici als Biskind en Scobey. Natuurlijke remediërende behandelingen, zoals het gebruik van intraveneuze Vitamine C voor de kinderverlamming, werden meteen afgewezen als “kwakzalverij“. In april 1953 werd de vooraanstaande DDT-adviseur van het Rockefeller Instituut, Dr. Henry Kumm, directeur van polio onderzoek voor het NFIP. Hij financierde het poliovaccin onderzoek van Jonas Salk.
Een moedige arts in North Carolina, Dr. Fred R. Klenner, die ook scheikunde en fysiologie had gestudeerd, kwam op het idee om grote doses intraveneus ascorbinezuur-Vitamine C te gebruiken op grond van de hypothese dat zijn patiënten het slachtoffer waren van vergiftiging door gifstoffen en dat Vitamine C een krachtig ontgiftingsmiddel was. Dit was lang vóór het Nobelprijs onderzoek van Dr. Linus Pauling naar Vitamine C. Klenner had opmerkelijk succes binnen enkele dagen voor meer dan 200 patiënten tijdens de zomerepidemieën van 1949 tot 1951. Het Rockefeller Instituut en de AMA hadden geen belangstelling voor de vooruitzichten op genezing. Zij en de door Rockefeller gecontroleerde National Foundation for Infantile Paralysis financierden alleen de ontwikkeling van poliovaccins, gebaseerd op de onbewezen bewering van Flexner dat polio een besmettelijk virus was en niet het resultaat van milieu vergiftiging.
Toen ergens in 1951-1952, toen het aantal poliogevallen een recordhoogte bereikte, begon er iets onverwachts te gebeuren. Het aantal gevallen gediagnosticeerd als polio in de VS begon af te nemen. De daling van het aantal polioslachtoffers was dramatisch, jaar na jaar tot 1955, lang voordat de National Foundation en Jonas Salk’s poliovaccin werden goedgekeurd voor openbaar gebruik en wijdverspreid was.
Ongeveer een jaar voor de plotselinge daling van het aantal poliogevallen kregen boeren, wier melkkoeien ernstige effecten van de DDT ondervonden, van het Amerikaanse ministerie van Landbouw het advies het gebruik van DDT te verminderen. Toenemende bezorgdheid bij het publiek over de veiligheid van DDT voor de mens, onder meer tijdens openbare hoorzittingen van de Amerikaanse Senaat over DDT en polio in 1951, leidde ook tot een aanzienlijke daling van de blootstelling aan DDT in 1955, ook al werd DDT in de VS pas in 1972 officieel verboden.
Het aantal zogenaamde “polio”-gevallen daalde in de periode 1952-1956 met ongeveer twee derde, in een opmerkelijke parallel met de afname van het DDT-gebruik. Het was ruim na die daling, eind 1955 en 1956, dat het door Rockefeller ontwikkelde poliovaccin van Salk voor het eerst werd toegediend aan grote bevolkingsgroepen. Salk en de AMA gaven alle eer aan het vaccin. Sterfgevallen en verlammingen als gevolg van het salkvaccin werden verdoezeld. De regering veranderde de definitie van polio om het aantal officiële gevallen verder terug te dringen. Tegelijkertijd namen de gevallen van soortgelijke polio-achtige ruggenmergzenuwziekten – acute slappe verlamming, chronisch vermoeidheidssyndroom, encefalitis, meningitis, Guillain-Barré syndroom, musculaire sclerose – aanzienlijk toe.
Waarom deze informatie belangrijk is
Meer dan een eeuw geleden begonnen ’s werelds rijkste man, oliebaron John D. Rockefeller, en zijn kring van adviseurs de wijze waarop de geneeskunde in de VS en de rest van de wereld werd beoefend, volledig te reorganiseren. De rol van het Rockefeller Instituut en figuren als Simon Flexner zagen letterlijk toe op de uitvinding van een kolossale medische fraude rond beweringen dat een onzichtbare besmettelijke vreemde kiem, het poliovirus, acute verlamming en zelfs de dood veroorzaakte bij jonge mensen. Zij verboden politiek elke poging om de ziekte in verband te brengen met vergiftiging door gifstoffen, hetzij DDT of arsenicum pesticiden of zelfs vergiftiging door besmette vaccins. Hun misdadige project omvatte een nauwe samenwerking met de leiding van de AMA en controle van de opkomende geneesmiddelenindustrie, alsmede van het medisch onderwijs. Dezelfde Rockefeller groep financierde Nazi eugenetica in de Kaiser Wilhelm Instituten in Duitsland in de jaren 1930, evenals de Amerikaanse Eugenics Society. In de jaren zeventig financierden zij het ontstaan van gepatenteerde GMO-zaden die alle waren ontwikkeld door de groep van Rockefeller chemische bestrijdingsmiddelenbedrijven: Monsanto, DuPont, Dow.
Tegenwoordig wordt deze controle over de volksgezondheid en het medisch-industrieel complex uitgeoefend door David Rockefellers protegé en eugenetica-voorstander, Bill Gates, zelfbenoemd tsaar over de WHO en de wereldvaccins. Dr. Tony Fauci, hoofd van NIAID, dicteert vaccinmandaten zonder bewijs. Het bedrog achter het schandaal met het poliovirus na de Tweede Wereldoorlog is vandaag de dag verfijnd met behulp van computermodellen en andere trucs, om het ene vermeende dodelijke virus na het andere naar voren te schuiven, van Covid19 tot Monkeypox tot HIV. Net als bij polio is geen van deze virussen wetenschappelijk geïsoleerd en bewezen dat het de ziekten veroorzaakt waarvan beweerd wordt dat het ze veroorzaakt. Geen enkele. Dezelfde belastingvrije Rockefeller Foundation, die zich vandaag de dag voordoet als een filantropische liefdadigheidsinstelling, staat aan de basis van de wereldwijde medische tirannie achter covid19 en de eugenetica agenda van het World Economic Forum Great Reset. Hun poliomyelitis virus model hielp hen deze dystopische medische tirannie te creëren. Ons wordt verteld, “vertrouw de wetenschap.”
The End of Germ Theory
Stefan Lanka – 7 stappen die bewijzen dat virussen niet bestaan
The truth about smallpox
