Altijd weer verguld met de ontwapende kwetsbaarheid van een echt mens. Het lot treft mij hierin des te genadiger dat dit mens mijn vrouw is.
Ik geloof niet dat ik overdrijf als ik zeg dat de mens tot hardheid is veroordeeld als hij of zij zich baseert op kennis alleen, zo het open en voor alles ontvankelijk hart negerend. Ik heb me nooit lang met dit soort mensen kunnen verhouden; ze hadden bij mij al snel de keuze: open gaan of afscheid. Dat werd dan bijna altijd afscheid.
Kennis is aangeleerd, niet hetzelfde als eigen inzicht. Inzicht komt voort uit het lef kwetsbaar, onwetend en onzeker te zijn. De zenleraar Shunryu Suzuki zei hierover: de beginnersgeest kent nog alle mogelijkheden, de mens van ervaring slechts nog beperkte. Daarom zei Jezus: wees als het kind.
In werkelijkheid beleven we ieder moment een aanraking, ons ´weten´ maakt hier een verhaal, een geschiedenis en identiteit van die ons, direct voelbaar, beperkt en kleineert. Dit is de blunder. We zijn nooit enig verhaal, altijd de huidige aanraking. Wie dit vergeet verzandt in de geest van menen te weten en loopt langzaam maar zeker vast. Dit is onherroepelijk, maar de uitgang staat altijd open.
Ik heb de aanraking van werkelijkheid met de penpunt vergeleken. De penpunt schrijft actueel en werkelijk in het dagboek, verliest de werkelijkheid echter uit het oog als het reeds geschreven verhaal de overhand over de huidige beleving van de penpunt krijgt. Anders gezegd: als je vermogen tot waarnemen wordt overgenomen door wat je gezien meent te hebben, en daaruit volgend: de paranoïdie dat je gezien bent.
Je bent nooit gezien. Alles dat ik van mezelf te zien krijg is inhoudelijk en vergankelijk, begeeft zich aan de gekende kant en vertegenwoordigt nooit het Kennen dat mijn wezen uitmaakt. Een kenner kan ik niet vinden; het Kennen is Zichzelf evident.
Mensen die beweren dat de vrije wil niet bestaat begeven zich louter aan de gekende kant, zijn het Kennen niet langer bewust, terwijl ze het toch de gehele tijd werkzaam zien. Tis een wonderlijke dwaling, weg van de werkelijkheid. Ik zie geen vrijheid of onvrijheid in aangeleverde condities, maar er bestaat zeker vrijheid al dan niet te acteren op wat is aangeleverd. Tis deze dimensie waarover ik telkens weer spreek, omdat het reeds ieders Vrijheid betreft.
Vrijheid bestaat niet aan het eind van een lange weg waarin beperkingen worden opgeruimd. Manifestatie kan alleen bestaan middels beperkingen; beperkingen vormen geen probleem. Identificatie met beperkingen maakt de blunder die het menselijk lijden bepaalt. Volstrekt onnodig, nu al.
Daarom schrijf ik ´de lof der onzekerheid´. Onzekerheid is het niet-weten van het kind dat nog volstrekt spontaan kan zijn. Is het je niet opgevallen dat, als je maar één klein leugentje toestaat, daarop meteen de noodzaak van een strategie volgt met vele meerdere leugens om die eerste leugen te verbergen? Dit heet dan ´controle´ en ´het zeker stellen´ van zaken. Tis vanzelfsprekend pure ellende van het begin tot het eind. Waarin je je spontaniteit niet meer toestaat, wat neerkomt op zelfcensuur.
Natuurlijk, we liegen allen iedere dag. Niet per se opzettelijk; het zijn vaak automatismen waarbinnen we in specifieke situaties ons leven lang al dezelfde oplichting vertoonden. Wat nu aan het licht komt. Dit is ooit uit zelfbehoud wijselijk geboren, maar op een dag niet langer intelligent. Als je dan op een leugen wordt betrapt, door jezelf of een ander, heb je de vrije keuze: in de leugen volharden en deze verergeren, of deze hardop erkennen en ervan verlost worden.
Het gaat er zeker niet om onszelf in de weg te gaan zitten met zelfverwijt; dat is een vals verhaal. Het is genadig en eenvoudiger dan dat: wil ik nu eerlijk zijn of niet? Wie de grootsheid van deze onmiddellijke onderkenning beseft voelt diepe opluchting. Dan wel dat masker afzetten graag, anders conditioneer je jezelf alweer tegen prana in.
Kwetsbaarheid is onze intelligentie, onkwetsbaarheid is ons masker, ons pantser, onze ongevoeligheid en onze dwaling.
Karin en ik liepen door de vrieskou om the Lagoon vandaag, toen me inviel dat Karin er niets aan heeft steeds over anderen te oordelen. Waarop ik onmiddellijk zag dat ik daar zelf over Karin oordeelde en mijn recht van spreken verloor. Dus ik zei niets.
Karin en ik stonden in de keuken en Karin vroeg of er wat met me was. Nee, zei ik. Later op de dag kwamen we hierop terug. Ik zei: er was sprake van low energy in mij, maar niet van een probleem. Karin zei: ja, maar ik vroeg feitelijk naar hoe je je voelde. Na wat meer uitwisselingen waren we het eens: low energy is geen probleem, en de vraag of er iets aan de hand is heeft louter betrekking op het mentale vlak, als daar verwijten of knopen in spelen. Dat was echter niet het geval. Lage energie is geen probleem als je niet tegen lage energie bent. Het idee je steeds goed te moeten voelen is gegarandeerd probleem scheppend. Geen last van.
Mensen raken veelvuldig in de knoop door de labels en opvattingen die ze aan gevoelens en situaties plakken; waar ze dat nalaten blijken de energieën zich labelloos niet te fixeren in verhalen en zo makkelijk op te lossen.
Mindfuck verloopt via labels en het geloof erin; anders kan het niet. Dit besef zou heel wat lezers nu intens moeten verblijden als je het mij vraagt. Maar Karin zei terecht dat dat alleen geldt voor mensen die werkelijk onderzoek aandurven en daarin zover durven te gaan dat ze groepsidentiteit durven te verlaten. Inderdaad ja. Ga maar eens na bij welke groepen je zoal meent te horen en hoe het voelt je in te beelden daar geen lid meer van te zijn.
Onzekerheid is geen negatief woord in de praktijk, alleen taalkundig gezien. In werkelijkheid is nergens zeker van zijn Genade Gods, die je nergens laat fixeren in de matrix en alles stromend houdt. Vrije wil bestaat welzeker, maar als je bang voor op jezelf staan bent lijkt het net of dit niet zo is.
Als ik anticipeer op het mogelijk verlies van Karin dan voel ik angst. Feit is echter dat Karin er is. Dus ik bezorg mezelf angst met een geconditioneerde gedachte als ik deze blijf volgen. Dus ik volg deze niet. De kans dat ik er werkelijk sta als Karin heen mocht gaan is hiermee vanzelfsprekend vergroot. Je kunt dit faith noemen, maar ook common sense. Tis vertrouwen en gezond verstand tegelijkertijd.
Karin was geheel uit de matrix, zei ze, en toen zette ze Facebook aan dacht: nonderjuu! Tja, zei ik, zo zie je dat de matrix volstrekt virtueel werkt. Je moet het verhaal aanzetten om eronder te lijden.
Karin vertelde toen over een zoon van een vriendin van haar die vele jaren geleden van zijn moeder het verwijt kreeg dat hij ergens niet aan gedacht had. De zoon had geantwoord: hoe kan ik in godsnaam schuldig zijn aan iets dat ik niet gedacht heb? Karin vond dit een eye-opener. De oplichting van de matrix is hiermee inderdaad begonnen: de indoctrinatie dat je een afgescheiden persoon met verantwoordelijkheid over je conditioneringen bent. Straf en boete werden zo mogelijk, waarmee controle over je als je het geloofde.
Het is allemaal niet waar. Ik oordeel dagelijks over anderen en het is onzin. Karin kan ook goed oordelen maar zei vanavond in de keuken opeens dat ze diep geraakt was, dat niemand er wat aan kan doen maskers op te zetten en in de war te zijn. Mooi, goed voor de compassie! Maar ik voegde er wel aan toe dat we geen ponskaarten alleen zijn, we hebben ieder moment het vrije zicht met een conditionering al dan niet in te stemmen, wat de koers van onze levens bepaalt. Vrijheid is altijd het uitgangspunt waartegen conditionering en matrix geen wezenlijk verweer kennen.
¨Hier moet je over schrijven!¨ zei Karin. ¨Maar dat doe ik toch altijd al? Ik benoem alles dat ik meemaakte op een dag en breng het steeds weer tot dit punt.¨ ¨Ja, maar tis net of de impact ervan pas nu goed tot me doordringt.¨ Ik heb er graag over geschreven. Voeg er ook graag aan toe dat het me niet de bedoeling lijkt steeds alle levenservaringen mentaal te maken om er een impact in te ontdekken. Als we lijden is het belangrijk te zien hoe dit kan, anders heeft niets te weten mijn voorkeur, zodat niets me kan ontgaan.
https://bodemlozebeeldentuin.wordpress.com/
.