door Jon Rappoport – 10 december 2020

Nu regeringen “een vaccin om de wereld te redden” gaan uitrollen (zie hier en hier), zouden mensen zich bewust moeten worden van een geschiedenis waarvan ze niet weten dat die bestaat.

Het onderstaande artikel was een klein gedeelte van mijn boek, AIDS INC., dat ik in 1987-8 schreef. Destijds besloot ik vaccins te bestuderen en te kijken wat ik erover te weten kon komen.

Mijn daaropvolgende onderzoek leidde me naar allerlei verrassingen.

Sinds de periode 1987-8 is er veel meer aan het licht gekomen over de veiligheid en werkzaamheid van vaccins. Dit is wat ik lang geleden al ontdekte.

---

“Het gecombineerde sterftecijfer door roodvonk, difterie, kinkhoest en mazelen bij kinderen tot vijftien jaar toont aan dat bijna 90 procent van de totale daling van de sterfte tussen 1860 en 1965 plaatsvond vóór de introductie van antibiotica en wijdverbreide immunisatie. Deze recessie kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan verbeterde huisvesting en een afname van de virulentie van micro-organismen, maar verreweg de belangrijkste factor was een hogere gastheerresistentie door betere voeding. ” Ivan Illich, Medical Nemesis, Bantam Books, 1977

“Bij een recente Britse uitbraak van kinkhoest bijvoorbeeld, hebben zelfs volledig geïmmuniseerde kinderen de ziekte in vrij grote aantallen opgelopen; en het aantal ernstige complicaties en sterfgevallen was slechts licht verminderd. Bij een andere recente uitbraak van kinkhoest liepen 46 van de 85 bestudeerde volledig geïmmuniseerde kinderen uiteindelijk de ziekte op.

“In 1977 werden 34 nieuwe gevallen van mazelen gemeld op de campus van UCLA, in een populatie die vermoedelijk 91% immuun was, volgens zorgvuldige serologische tests. Nog eens 20 gevallen van mazelen werden gemeld in het gebied van Pecos, New Mexico, binnen een periode van een paar maanden in 1981, en 75% van hen was volledig geïmmuniseerd, waarvan sommige vrij recent. Een onderzoek onder zesde-klassers in een goed geïmmuniseerde stedelijke gemeenschap onthulde dat ongeveer 15% van deze leeftijdsgroep nog steeds vatbaar is voor rodehond, een cijfer dat in wezen identiek is aan dat van het pre-vaccinatietijdperk.” Richard Moskowitz, MD, The Case Against Immunizations, 1983, American Institute of Homeopathy.

“Van alle gemelde gevallen van kinkhoest tussen 1979 en 1984 bij kinderen ouder dan 7 maanden – dat wil zeggen oud genoeg om de eerste kuur van de DPT-injecties te hebben gekregen (difterie, pertussis (=kinkhoest), tetanus) – kwam 41% voor bij kinderen die drie of meer injecties en 22% bij kinderen die een of twee immunisaties hebben gehad.

“Van de kinderen jonger dan 7 maanden die kinkhoest hadden, was 34% één tot drie keer geïmmuniseerd…

“… Op basis van de enige Amerikaanse bevindingen over ongunstige DPT-reacties, een door de FDA gefinancierde studie aan de Universiteit van Californië, Los Angeles, zal één op de 350 kinderen een stuiptrekking krijgen; één op de 180 kinderen zal high-pitched screaming (hoog geschreeuw) ervaren; en een op de 66 zal koorts hebben van 105 graden (40,56 graden Celsius) of meer.” Jennifer Hyman, Democrat and Chronicle, Rochester, New York, special supplement on DPT, gedateerd april 1987.

“Een studie uitgevoerd in 1979 aan de Universiteit van Californië, Los Angeles, onder de sponsoring van de Food and Drug Administration, en die is bevestigd door andere studies, geeft aan dat in de VS jaarlijks ongeveer 1.000 baby’s sterven als direct gevolg van DPT vaccinaties, en deze worden geclassificeerd als SIDS (Sudden Infant Death Syndrome) (wiegendood) sterfgevallen. Deze vertegenwoordigen ongeveer 10 tot 15% van het totale aantal SIDS-sterfgevallen die jaarlijks in de VS voorkomen (tussen 8.000 en 10.000 afhankelijk van welke statistieken worden gebruikt).” Leon Chaitow, Vaccination and Immunization, CW Daniel Company Limited, Saffron Walden, Essex, Engeland, 1987.

“Adjunct-secretaris van Volksgezondheid Edward Brandt, Jr., MD, getuigde voor de Amerikaanse Senaatscommissie voor Arbeid en Human Resources, rondde… cijfers af op 9.000 gevallen van stuiptrekkingen, 9.000 gevallen van instorting en 17.000 gevallen van hoog geschreeuw om een in totaal 35.000 acute neurologische reacties die elk jaar binnen achtenveertig uur na een DPT-injectie bij Amerikaanse kinderen optreden.” DPT: A Shot in the Dark, by Harris L. Coulter and Barbara Loe Fischer, Harcourt Brace Jovanovich.

“Terwijl 70-80% van de Britse kinderen in 1970-71 tegen kinkhoest waren ingeënt, zijn dat er nu 39%. De commissie voorspelt dat de volgende kinkhoestepidemie waarschijnlijk ernstiger zal blijken te zijn dan die in 1974/75. Ze verklaren echter niet waarom er in 1970/71 meer dan 33.000 gevallen van kinkhoest waren met 41 dodelijke gevallen onder de zeer goed geïmmuniseerde Britse kinderpopulatie; terwijl in 1974/75, met een dalende vaccinatiegraad, een kinkhoestepidemie slechts 25.000 gevallen met 25 dodelijke slachtoffers veroorzaakte.” Wolfgang Ehrengut, Lancet, Feb. 18, 1978, p. 370.

“… Barker en Pichichero ontdekten in een prospectieve studie van 1232 kinderen in Denver, Colorado, na DTP dat slechts 7% van de gevaccineerden vrij waren van ongewenste reacties, waaronder pyrexie (53%), acute gedragsveranderingen (82%), langdurig schreeuwen (13%) en lusteloosheid, anorexia en braken. 71% van degenen die een tweede injectie met DTP kregen, ondervonden twee of meer van de gemonitorde reacties.” Lancet, May 28, 1983, p. 1217

“Uit publicaties van de Wereldgezondheidsorganisatie blijkt dat difterie in de meeste Europese landen gestaag afneemt, ook in de landen waar geen immunisatie heeft plaatsgevonden. De daling begon lang voordat vaccinatie werd ontwikkeld. Er is zeker geen garantie dat vaccinatie een kind tegen de ziekte zal beschermen; in het Verenigd Koninkrijk zijn zelfs meer dan 30.000 gevallen van difterie geregistreerd bij volledig geïmmuniseerde kinderen.” Leon Chaitow, Vaccination and Immunization, p. 58.

“Kinkhoestvaccinatie is omstreden, aangezien de bijwerkingen veel publiciteit hebben gekregen. De tegenbewering is dat de effectiviteit en bescherming die de procedure biedt ruimschoots opwegen tegen de mogelijke nadelige gevolgen… jaarlijkse sterfgevallen, per miljoen kinderen, door deze ziekte in de periode van 1900 tot midden jaren zeventig, toont aan dat vanaf een hoogtepunt van slechts onder 900 sterfgevallen per miljoen kinderen (onder de 15 jaar) in 1905, de daling consistent en dramatisch is geweest. De sterftecijfers waren met ongeveer 80% gedaald tegen de tijd dat immunisatie op grote schaal werd ingevoerd, midden jaren vijftig. De daling is sindsdien voortgezet, zij het in een langzamer tempo. Vaccinatie kan voor het grootste deel van de daling niet worden erkend, aangezien deze niet werd gebruikt.” Chaitow, Vaccination and Immunization, p. 63.

“… Het vaccinatieprogramma tegen varkensgriep was een van de (CDC) grootste blunders. Het begon allemaal in 1976 toen CDC-wetenschappers zagen dat een virus dat betrokken was bij een griepaanval in Fort Dix, NJ, vergelijkbaar was met het varkensgriepvirus dat in 1918 500.000 Amerikanen doodde. Gezondheidsfunctionarissen lanceerden onmiddellijk een programma van 100 miljoen dollar om elke Amerikaan te immuniseren. Maar de verwachte epidemie is nooit uitgekomen en het vaccin leidde tot gedeeltelijke verlamming bij 532 mensen. Er waren 32 doden.” U.S. News and World Report, Joseph Carey, October 14, 1985, p. 70, “How Medical Sleuths Track Killer Diseases.”

Ondanks (gevallen) waarin vaccinatie met (pokken) de bevolking duidelijk niet beschermde, en ondanks de ongebreidelde bijwerkingen van de methoden, zetten de voorstanders van vaccinatie hun pogingen om de methoden te rechtvaardigen voort met beweringen dat de ziekte in Europa was afgenomen als een geheel tijdens de periode van het verplichte gebruik. Als de afname zou kunnen worden gecorreleerd met het gebruik van de vaccinatie, dan zou al het andere terzijde kunnen worden geschoven, en zou kunnen worden aangetoond dat het voordeel tussen de huidige lage incidentie opweegt tegen de periodieke mislukkingen van de methode en het voortgezette gebruik van vaccinatie bevordert. De eer voor de afname van de incidentie van pokken kon echter niet aan vaccinatie worden gegeven. Het feit is dat de incidentie in alle delen van Europa is afgenomen, ongeacht of er al dan niet werd ingeënt.” Chaitow, Vaccination and Immunization, pp. 6-7.

“Pokken, zoals tyfus, zijn aan het uitsterven (in Engeland) sinds 1780. De vaccinatie in dit land is grotendeels in onbruik geraakt sinds mensen begonnen te beseffen hoe de waarde ervan in diskrediet werd gebracht door de grote pokkenepidemie van 1871-2 (die plaatsvond na uitgebreide vaccinatie).” W. Scott Webb, A Century of Vaccination, Swan Sonnenschein, 1898.

“Bij dit incident (Kyoto, Japan, 1948) – het ernstigste in zijn soort – was een giftige (vaccin) partij met aluin neergeslagen toxoïde (APT) verantwoordelijk voor ziekte bij meer dan 600 zuigelingen en voor niet minder dan 68 doden.

“Op 20 en 22 oktober 1948 ontving een groot aantal baby’s en kinderen in de stad Kyoto hun eerste injectie met APT. Op 4 en 5 november kregen 15.561 baby’s en kinderen van enkele maanden tot 13 jaar hun tweede dosis. Een tot twee dagen later werden 606 van degenen die waren geïnjecteerd ziek. Hiervan stierven er 9 aan acute difteritische verlamming in zeven tot veertien dagen, en 59 aan late verlamming, voornamelijk in vier tot zeven weken.” Sir Graham Wilson, Hazards of Immunization, Athone Press, University of London, 1967.

“Ongevallen kunnen echter volgen op het gebruik van dit zogenaamde gedode (rabiës) (=hondsdolheid) vaccin als gevolg van een inadequate verwerking. Een zeer ernstig voorval van deze soort deed zich voor in Fortaleza, Ceara, Brazilië, in 1960. Niet minder dan 18 van de 66 personen die waren gevaccineerd met Fermi’s carbolized (rabiës) vaccin, leden aan encefalomyelitis en elk van de achttien stierf. Sir Graham Wilson, Hazards of Immunization.

“Op een persconferentie in Washington op 24 juli 1942 meldde de Secretary of War dat er tussen 1 januari en 4 juli 28.585 gevallen van geelzucht waren waargenomen in het (Amerikaanse) leger na vaccinatie tegen gele koorts, waarvan 62 fataal.” Sir Graham Wilson, Hazards of Immunization.

“De grootste proef ter wereld (uitgevoerd in Zuid-India) om de waarde van het BCG-tuberculosevaccin te beoordelen, heeft de verrassende onthulling gedaan dat het vaccin ‘geen enkele bescherming biedt tegen bacillaire vormen van tuberculose’. De studie zou ‘zeer uitputtend en nauwgezet zijn’, werd in 1968 gelanceerd door de Indian Council of Medical Research (ICMR) met hulp van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en de U.S. Centers for Disease Control in Atlanta, Georgia.

“De incidentie van nieuwe gevallen onder de met BCG gevaccineerde groep was iets (maar statistisch niet significant) hoger dan in de controlegroep, een bevinding die leidde tot de conclusie dat het beschermende effect van BCG ‘nul was’.” New Scientist, November 15, 1979, as quoted by Hans Ruesch in Naked Empress, Civis Publishers, Switzerland, 1982.

“Tussen 10 december 1929 en 30 april 1930 kregen 251 van de 412 zuigelingen die in Lübeck werden geboren, drie doses BCG-vaccin via de mond gedurende de eerste tien dagen van hun leven. Van deze 251 stierven er 72 aan tuberculose, de meeste binnen twee tot vijf maanden en op één na voor het einde van het eerste jaar. Bovendien leden 135 aan klinische tuberculose, maar herstelden ze uiteindelijk; en 44 werden tuberculine-positief maar bleven in orde. Geen van de 161 niet-gevaccineerde zuigelingen die op dat moment werden geboren, werd op deze manier getroffen en geen van deze stierf aan tuberculose binnen de volgende drie jaar.” Hazards of Immunization, Wilson.

“We hebben een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebo-gecontroleerde studie uitgevoerd om de werkzaamheid van het 14-valent pneumokokken capsulair polysaccharidevaccin te testen bij 2295 hoogrisicopatiënten… 71 episodes van bewezen of waarschijnlijke pneumokokkenpneumonie of bronchitis traden op bij 63 van de patiënten (27 ontvangers van placebo en 36 ontvangers van vaccins)… We konden geen enkele werkzaamheid aantonen van het pneumokokkenvaccin bij het voorkomen van longontsteking of bronchitis bij deze populatie.” New England Journal of Medicine, November 20, 1986, p. 1318, Michael Simberkoff et al.

“Maar al voordat Salk zijn vaccin ontwikkelde, was polio constant aan het achteruitgaan; de 39 gevallen van elke 100.000 geregistreerde inwoners in 1942 waren van jaar tot jaar geleidelijk afgenomen tot ze teruggebracht waren tot slechts 15 gevallen in 1952… volgens M. Beddow Baylay, de Engelse chirurg en medisch historicus.” Slaughter of the Innocent, Hans Reusch, Civitas Publishers, Switzerland, and Swain, New York, 1983.

“Veel gepubliceerde verhalen en rapporten hebben professionele mensen en het publiek verklaard, geïmpliceerd en anderszins ertoe gebracht te geloven dat de scherpe daling van het aantal gevallen (en sterfgevallen) door poliomyelitis in 1955 in vergelijking met 1954 te wijten is aan het Salk-vaccin… Uit deze overwegingen volgt een misvatting. Het aantal ingeënte kinderen is te klein om de afname te verklaren. De scherpe afname was duidelijk voordat de inentingen begonnen of konden ingaan, en was van dezelfde orde als de afname na de periode onmiddellijk na de inoculatie.” Dr. Herbert Ratner, Child and Family, vol. 20, no. 1, 1987.

“Tot dusver is het nauwelijks mogelijk om inzicht te krijgen in de omvang van de vaccinatieramp van 1955 in de Verenigde Staten. Zeker mag worden geacht dat de officieel vastgestelde 200 gevallen (van polio) die direct of indirect werden veroorzaakt door de (polio) vaccinatie minimumcijfers vormen… (It can hardly be estimated how many of the 1359 (polio) cases among vaccinated persons must be regarded as failures of the vaccine and how many of them were infected by the vaccine.) Hoeveel van de 1359 (polio) gevallen onder gevaccineerde personen moeten worden beschouwd als mislukkingen van het vaccin, en hoeveel van hen zijn besmet met het vaccin, is nauwelijks te schatten. Een zorgvuldige studie van het epidemiologische beloop van polio in de Verenigde Staten levert indicaties op van ernstige betekenis. In talrijke staten van de V.S. ontwikkelden zich typische vroege epidemieën met de immunisaties in het voorjaar van 1955… De vaccinatie-incidenten van het jaar 1955 kunnen niet uitsluitend worden herleid tot het falen van één productiebedrijf.” Dr. Herbert Ratner, Child and Family, 1980, vol. 19, no. 4, “Story of the Salk Vaccine (Part 2).”

“Het volstaat te zeggen dat de meeste van de grote (polio) epidemieën die zich in dit land hebben voorgedaan sinds de introductie van het Salk-vaccin het grootschalige gebruik van het vaccin hebben gevolgd en gekenmerkt werden door een ongewoon vroeg seizoensgebonden begin. Om er maar een paar te noemen, er is de Massachusetts-epidemie van 1955; de Chicago-epidemie van 1956; en de Des Moines-epidemie van 1959.” Dr. Herbert Ratner, Child and Family, 1980 vol. 19, no. 4.

“Het levende (Sabin) poliovirusvaccin is sinds 1972 de belangrijkste oorzaak van in eigen land opkomende gevallen van paralytische poliomyelitis in de Verenigde Staten. Om het optreden van dergelijke gevallen te voorkomen, zou het nodig zijn om het routinematige gebruik van levend poliovirusvaccin te staken.” Jonas Salk, Science, 4 maart 1977, p. 845.

“Naar eigen zeggen van de (Amerikaanse) overheid is er een uitvalpercentage van 41% bij personen die eerder waren ingeënt tegen het (mazelen) virus.” Dr. Anthony Morris, John Chriss, BG Young, “Occurrence of Mazles in Previously Vaccinated Individuals”, 1979; gepresenteerd op een bijeenkomst van de American Society for Microbiology in Fort Detrick, Maryland, 27 april 1979.

“Voordat de dokters begonnen met het geven van vaccinaties tegen rodehond (Duitse mazelen), was naar schatting 85% van de volwassenen van nature immuun voor de ziekte (voor de rest van hun leven). Vanwege immunisatie verkrijgt de overgrote meerderheid van de vrouwen nooit natuurlijke immuniteit (of levenslange bescherming).” Dr. Robert Mendelsohn, Let’s Live, December 1983, as quoted by Carolyn Reuben in the LA WEEKLY, June 28, 1985.

“Toediening van KMV (gedood mazelenvaccin) heeft blijkbaar een afwijkende immunologische respons in gang gezet die niet alleen kinderen niet beschermde tegen natuurlijke mazelen, maar ook resulteerde in een verhoogde vatbaarheid.”JAMA Aug. 22, 1980, vol. 244, p. 804, Vincent Fulginiti and Ray Helfer. De auteurs geven aan dat dergelijke vals beschermde kinderen kunnen worden geconfronteerd met “een vaak ernstige, atypische vorm van mazelen. Atypische mazelen worden gekenmerkt door koorts, hoofdpijn… en een diverse uitslag (die)… kan bestaan uit een mengsel van macules, papels, blaasjes en puisten…”

---

De bovenstaande citaten weerspiegelen slechts een fractie van de beschikbare literatuur die aantoont dat er behoefte is aan een uitgebreide herziening van vaccinatie. Het is zeker dat niet bekendgemaakte, onverwachte ziekte optreedt als gevolg van vaccins, of als gevolg van infectie nadat beschermende immuniteit had moeten worden verleend, maar dat er niet was. Een bepaalde hoeveelheid van dit soort ziekten is immunosuppressief in de ruimste zin, en sommige in engere zin (verlaging van het aantal T-cellen, enz.). Bij het zoeken naar ongebruikelijke ziekten en immuundepressie zijn vaccins een van die gebieden die gedeeltelijk verborgen blijven voor onderzoek. Dat is een vergissing. Het is niet voldoende om te zeggen: “Vaccins zijn eenvoudig; ze stimuleren het immuunsysteem en verlenen immuniteit tegen specifieke ziektekiemen.” Dat is de glanzende presentatie. Wat vaccins vaak doen, is iets anders. Ze betrekken een bepaald aspect van de immuunrespons van het lichaam, maar met welk effect op de lange termijn? Waarom ontwikkelen kinderen met een mazelenvaccin bijvoorbeeld een andere, ernstigere vorm, atypische mazelen? Is die virulente vorm van de ziekte het resultaat van reactivering van het virus in het vaccin?

Officiële rapporten over vaccinreacties staan vanwege de gebruikte analysemethode vaak op gespannen voet met onofficiële schattingen. Als de vaccinreactie wordt gedefinieerd als een kleine reeks mogelijke effecten die optreden binnen 72 uur na een inenting, zullen de cijfers kleiner zijn. Maar doktoren zoals G.T. Stewart, van de Universiteit van Glasgow, hebben door nauwgezet onderzoek, inclusief bezoeken aan ziekenhuizen en interviews met ouders van gevaccineerde kinderen, ontdekt dat reacties zo ernstig als hersenschade (bijv. Door het DPT-vaccin) over het hoofd kunnen worden gezien, niet gerapporteerd kunnen worden en ten onrechte worden verondersteld afkomstig te zijn van andere oorzaken.

Bron:
https://blog.nomorefakenews.com/2020/12/10/covid-vaccine-history-matters/

MUST READS!

Het SARS-CoV-2-virus is nooit bewezen

Waarom het vaccin-paspoort de introductie van een fascistisch systeem is waar iedereen tegen zou moeten zijn / Laat u zich injecteren met een “vaccin” dat niet op dieren getest is en waarvan de lange termijn effecten onbekend zijn?