Vanavond een wijntje. Om de dag een flesje, en als het zo uitkomt dat het aansluit op de ene dag in de week dat Karin ook wijn drinkt, dan is het gemiddelde van drie en een halve fles per week voor mij alleen alweer flink opgeschroefd. Het is eigenlijk best wel veel. Maar ik voel geremdheid dit hardop te zeggen, want zo lever ik Karin materiaal voor haar geheugen waar ze me vervolgens aan kan houden. Maar ik ben al te laat, heb het al gezegd.
Bedacht me deze week dat het redigeren, door de schrijver zelf, van wat er spontaan uitkomt feitelijk al een vorm van zelfcensuur is. Sta er maar eens wat langer bij stil, dan voel je wel wat ik bedoel. Erover nadenken bedoel ik hiermee niet; ik bedoel eenvoudig verkeren met het denkbeeld, niets meer en niet minder. Dan gaat die bloem open en krijg je te zien hoe vaak je je wel censureert, en op hoeveel levensvlakken. Een vrij mens ben je niet zomaar; zien hoe de geest werkt is daarvoor nodig, opdat je niet in overwegen verstrikt raakt.
Cosmica, deze prachtige naam staat, in gouden letters, bovenaan het etiket van de fles rode wijn. Met een strakke afbeelding eronder: een vierkant met geometrische inhoud, waarin verschillende maanstanden zijn afgebeeld, ook goudkleurig. Voor blinde mensen is er een grote brede cirkel braille op de donkerblauwe achtergrond aan te treffen. Was 12 euro, mocht nu voor 7 van de hand. Lieflijke smaak, rond en langzaam naar de achtergrond van de tong trekkend.
Ben tot hiertoe geneigd geweest weinig te schrijven over Karin, omdat mijn waardering voor ons samenzijn door woorden stellig tekort zal worden gedaan. Woorden bakenen af waar onze communicatie juist toenemend is gaan stromen. Maar nu moet het er blijkbaar toch van komen, omdat de poëzie van onze gekkigheid me verleidt, ik geniet van de gaten en kieren die we vinden in elkanders beweringen. Elkaar uitdagen, argumenten naar believen laten opkomen en wie verliest geeft zich gewonnen, waarop de ander trots glimt en paradeert met de winst. Of niet, als het spel nog langer duren wil. Ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik beweer: Karin en ik hebben beiden de overtuigingen in ons ´eigen´ denken, gerelativeerd. Tis maar een zienswijze; geen identiteit.
Tis tijd om te verbinden. Het is feitelijk al gebeurd: de ontmoeting met twee vrijdenkers in Ierland heeft ons nieuwe contacten opgeleverd, die we niet frequent zien, maar waarschijnlijk wel weer zullen ontmoeten. En als dan het onderwerp: ´hoe nu verder?´ is, dan komt er afstemming en is de kans van vaker samenkomen gegroeid. Zo groei je uit de grid. Niet wachten op oplossingen ver weg, de oplossingen hier zien ieder moment opnieuw. Ieder moment poogt het webnet zich over je te werpen via de meeste geesten die je spreekt. Herken dan wie buiten het web waarnemen en iedere nieuwe dag leidt de weg.
Ook weer een sjabloon uitgesneden, nu met een latje als handvat zodat, als ik in het landschap de zwarte lak erop zal spuiten, niet mijn linkerhand een mogelijk racistisch oordeel in de ogen van iemand anders zou bevatten. Je moet tegenwoordig overal al denken, nietwaar?
De tekst is simpel: ´CORONA IS A HOAX; VACCINE UNSAFE´. Ik vind het spannend om te doen en ik vind het goed en bevrijdend. Een beetje mij beschuldigen dat mijn oprechte berichtgeving in het landschap om esthetische redenen verboden is en dan zelf alle openbare ruimten met de uiterst lelijke en veel tevele coronaposters vergallen? Zo wordt er blijkbaar gedacht. Je vindt genoeg mensen die zulk een standpunt verdedigen, daarom stevenen we op dictatuur af. Georganiseerd door nog geen 1% van de mensheid, succesvol door de blinde medewerking van zovelen.
Als het Hart niet gesloten is, dan zie je Schoonheid waar het al is. We leven in een gekkenhuis, das nu wel zeker, maar de buitenkant zal mijn binnenruimte nooit kunnen raken. Ik zie Schoonheid vòòr de ingebeelde matrix; aldus kunnen we nu al, los van de waanzin, doen wat een vrij mens nu zou doen.
Verbinden is eigenlijk niet het goede woord voor wat ik bedoel. Ik bedoel: dit is de tijd dat we elkaar her-kennen. We zijn niets aan het vastmaken, we halen de grenzen weg die gelogen zijn.
Een goede vriend van ons zegt vaker dat het plannetje van het groepje, dat achter de hoax agenda van eeuwen zit, niet zal slagen. Zijn argument: hun plan kan nooit rekening hebben gehouden met de vrije menselijke natuur, ze hebben er eenvoudig geen feeling mee. Ik herken dit ook in de gezichten van die lui, met de immer dode nietszeggende ogen. Die gasten moeten nu vol gas gaan en we gaan zien hoe de mensheid zich hiermee verhoudt. Ik zie voorlopig nog onderwerping aan de waanzin van de meeste mensen, spuit in het landschap mijn spuitbussen leeg, en heb een fantastisch leven. De matrix zit uiteindelijk in je kop; als ie daar niet zou zitten dan zou deze gehele oplichting niet kunnen hebben plaatsvinden. Daarvoor is het geloof van alle medewerkers nodig en ik ben uit het veld geslagen toen ik constateerde hoe zeldzaam originele mensen zijn. Dit is geen klacht, dit is een oproep. Doen wat ik moet doen doet me overduidelijk goed. Een echte aanrader dus.
Ik wil zijn naam nu graag noemen: Huig Plug. Zoek maar even uit wie dat is. Ik waardeer deze man ten zeerste, niet in het minst vanwege de inspiratie die van hem uitgaat. Ik merkte tijdens dit schrijven, op momenten, dat Huig´s toon en wijze van verwoorden in mij mee danste met zijn swung en aan het schrijven sloeg. Dat zijn momenten dat je ziet en realiseert hoe diep ervaren is, hoe pijnlijk liefde kan voelen. Dan snap je weer al je vluchten, en tegelijkertijd ben je dit vluchten moe. Huig, bedankt man!
Het Spaanse woord Cosmica vind ik mooi door haar klank, door het refereren aan de kosmos en door de subtiele en muzikale afwijking van het woord Cosmetica. Cosmica kent geen opsmuk.
We hebben diep genoten hier van Bram Verrmeulen. Zijn voordracht heet In den Beginne meen ik; het ziet er naar uit dat ik de lezer weer met een onderzoeksopdracht heb opgezadeld. Toch maar doen mensen; schitterend. YouTube, bedenk ik; zal deze snel op BitChute zetten: Google wil Originatiteit namelijk doden.
Zowel Karin als ik bewegen ons minder op het internet. Doet ons werkelijk goed. Het web is tenslotte mijn computer; ik hoef deze niet aan te zetten. Ook Karin herkent dit, en zo mogen we tezamen beschouwend losweken van de programmering die we in onze eigen schedels zien werken. Niet omdat we ons verbonden, nee: omdat we zien dat alle grenzen die ons verteld worden niet bestaan, moeilijk doen en manipuleren tot in de essentie van je bestaansvorm en grond die de Natuur je geeft en geeft en geeft. Het doet me pijn te zien dat gemakzucht mensen nog bij Microsoft, Google of Amazon-diensten laat komen. Ze zien niet volledig wat hier speelt.
Wat steeds meer opvalt is dat er mensen zijn die zeggen: ´ik heb een andere mening´, als je louter naar de feiten wijst. Ik zeg ze dat ik feiten lever en ga op meningenvlak verder geen discussie aan. Zo scherpt het zwaard van onderscheidingsvermogen en sociale interactie zich tot in nuances die de dichter in taal zo graag voelbaar wil maken. We doen wat we kunnen, en als we dit met liefde en overtuiging doen dan is die hele matrix allang vergeten, ben je open boek voor wie je willen lezen.
Frustraties oké; wat mij verblijdt, iedere dag weer, is dat de dialoog met Karin in Oorspronkelijk zicht, die eenvoudig hier is, steeds weer mag eindigen; zo blijven we wakker zonder de wereld te ontwijken. Ik ben niet geneigd tot een eindfilosofie waarmee je het bestaan kunt verklaren; ik heb louter belangstelling voor leven zoals het is voordat er labels aan gegeven zijn. Heb ik dit uit het oog verloren, dan ben ik volstrekt in de war. Is de waardering hiervoor levend, dan blijkt het hele universum erin te passen en sta je erbuiten. Dit is geen verbeelding meer als het de verbeelding heeft beëindigd.
https://bodemlozebeeldentuin.wordpress.com/
.